Franciszek odkryty na nowo w niedzielę o miłosierdziu (5 N...

Już 5 Niedziela Wielkiego Postu. Za tydzień Niedziela Palmowa Męki Pańskiej. Za 2 tygodnie Zmartwychwstanie Jezusa.
Jesteś gotowy do Świąt? Spotkałeś już Jezusa przebaczającego? W spowiedzi św. Kiedy tylko pozostałeś tylko Ty i Jezus i czy?… I poszedłeś lepszą drogą?
My żyjemy też radością, że mamy nowego papieża Franciszka. Dziś zaśpiewamy dlatego Te Deum.
We wtorek w dzień św. Józefa Oblubieńca w Dzień Inauguracji Pontyfikatu staniemy zapewne z naszą szczególną modlitwą. I nadzieją.
Jak w dzisiejszej Ewangelii Bóg zadziwił. I zapewne wielu mądrych i mających własny plan działania i własną miarę , bo własną miłość – zaskoczył, tych twardego serca zszokował – w komentarzach nie za bardzo wiedzieli na początku co powiedzieć, była długa cisza u wielu komentatorów, a ludzi prostego serca i ducha wiary napełnił otuchą i nadzieją. Ja się cieszę i czuję nowy czas. Mam nadzieję, czuć to po ludzkich obliczach i nadziejach. Ludzie jakby zmienili obraz i czucie Kościoła. Jeden człowiek i jak może jakoś wpłynąć na widzenie i bycie 1 mld 200 mln katolików. I wielu ludzi dobrej woli.
Ojciec św. Franciszek, który wraca przyjętym przez siebie imieniem do osoby św. Franciszka z Asyżu. Wraca sobą, na ile może do ducha franciszkańskiego, jako zakonnik jezuita do prostoty ewangelicznej i umiłowania Kościoła w ludziach, ale również jako Argentyńczyk do radości wiary i podkreślenia naturalnej wagi Bożego ducha. Chce ożywić i odnowić Kościół. Tak oczekujemy, taką mamy nadzieję. Św. Franciszek usłyszał kiedyś: Idź odbuduj mój Kościół.  I dziś to zadanie ma papież. Św. Franciszek w XII w. najpierw sam nosił kamienie na zrujnowany i zapomniany kościółek w Asyżu, potem okazało się, jak zmienił i wtedy przyciężkawy w działaniu i zgniły częściowo w mentalności Kościół. A zatem czekamy na odnowienie Kościoła w jego różnych wymiarach we współczesnym świecie. Na iskrę. Na przykład.  Na odnowę ewangeliczną i całkowite umiłowanie tego co boskie.
Duch św. Franciszka będzie w Roku Wiary nam wszystkim zapewne bliski. Czy w sobie o ukochamy w Europie na nowo. Zapewne każdy oczekuje na swoje niespełnione w Kościele potrzeby. Na uleczenie zgorszeń. Ale już widać, po pierwszych słowach, skierowanie jego osoby ku zwykłym ludziom, ku ubogim i potrzebującym (przy okazji jest wielki Post, a ty coś ostatnio takiej osobie dobrego uczyniłeś i takiej pomogłeś?). Swoistą walkę z ostentacyjnością i monarchicznym stylem, walkę o treść nad formę. Skromność nad gronostajowe pelerynki. By ludzkie wyniosłości bądź słabości nie przygniatały boskiego przesłania. Widać prostotę, ale są tacy, których już to przeraża, że tylko na pokaz. Duch franciszkański to też pokazanie piękna wewnętrznej wolności, by posiadane dobra – czy tylko licha komórka czy mega jacht nie uzależniały, nie zniewalały człowieka a jemu służyły. Europejczycy są dziś wpatrzeni w sens i cel jakim jest posiadanie same w sobie. Zapominają, że dobra materialne, to tylko środek do czynienia dobra.
My mamy Wielki post i ile troski ciągle, by nam nic nie brakowało a przez to znowu mało postu, modlitwy i jałmużny.
Ekologia! Ubodzy! Misje! Nowe perspektywy dla kościołów! Ile jeszcze wyzwań i nadziei. Czy mu się uda? I czy serca wszystkich – moje – twoje na to pozwolą? Bo można lubić kogoś jaki jest, jak pasuje, to coś jednak co jest w ludzkim wymiarze niezwykle kruche, ale już przyjąć do siebie tę logikę – nie tylko narzucać oczekiwania innym – niezwykle trudne.
Dzisiejsze słowo jest potrzebne. Dzisiejsze słowo Boże przypomina logikę wiary i Bożej miłości. Inną od mentalności świata. I dlatego będzie ciężko. Zauroczenie trwa, nadzieje są rozpalone, miłość do papieża rozkwita na nowo, ale trzeba się modlić i starać, by słowo stało się ciałem. U wszystkich na miarę powołania, sił, zadań, zdrowia czy wieku.
Kiedy patrzę na scenę z dzisiejszej Ewangelii widać coś, co stale jakoś dokonuje się w ludzkich rachubach i działaniach.
Ludzie często tak mają, że zamiast szukać dobra i patrzeć na dobro (kłania się tu znów zakonnik św. Franciszek) zajmują się „grzebaniem w brudach”, „polowaniem na czarownice”. To przyjęło i dziś brutalne formy: też publicznego słowem kamienowania. I im większy ktoś ma ze sobą problem tym większym staje się piewcą danej sprawy autorytarnie i niemiłosiernie – obrońcą prawdy i sprawiedliwości. Ci co zawiedli często w tym samym najszybciej rzucają kamienie. Powie Benedykt XVI: chcą przeszłość schować do piwnicy a atakując rykoszetem usprawiedliwić swój błąd jako dobry i właściwy wybór.
Zresztą, kto jest bez grzechu niech pierwszy rzuci kamień – jakoś działa dziś tylko po jednej stronie. Najczęściej (teraz na chwilę nie) ale obrywa pochwycony w jakimś wymiarze Kościół. Myśl człowieka wiary: Nie [mówię], że już [to] osiągnąłem i już się stałem doskonałym, lecz pędzę, abym też [to] zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa. Nikt nie jest święty i doskonały, tylko Bóg. Ale każdy ma szansę od Boga i wezwany jest wyraźnie: idź i nie grzesz więcej!!! Może i dziś powie i papież Franciszek: Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno [czynię]: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie. Zmienia imię, zapominając już o tym co za (życzliwi i tak przypomną w swoich celach), by się nie osłabić, by nie ustać – zmiana imienia i podążając ku mecie. Ale i dziś pojawia się słowo, by się nie dać diabłu, bo kto rozdrapuje rany i grzebie w brudach (realnych czy wyimaginowanych – w spowiedzi i życiu prywatnym czy publicznym) i da się w to wciągnąć w przyszłości uzdrowienia nie dostąpi. Bóg mówi: Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. A człowiek, kiedy zwyciężyć ma zło, potrafi szybko wydobyć przeszłość. Kto jest bez grzechu a kto by nie chciał czasem cofnąć czasu. Kiedy wspomina się postać papieża Franciszka ludzie z troską o prawdę, sprawiedliwość, czy prawo mówią – nie tylko to dobro, ale zaraz wmawiają coś bardzo grzesznego, słabego, buntują, sieją wątpliwość co przecież nawet tam (Argentyna, junta – trochę jak u nas za PRLu) publiczne już zostało załatwione, co potem niestety już sami prostować głośno nie chcą . Ale najlepsze jest to że ci co oskarżają- właśnie tak samo i w takich okolicznościach się właśnie sami zachowywali jak oskarżają (współpraca, zdrada). Dziś inne czasy, ale czy do tej pory ?: Ludzie którzy wymawiają innym że są kosztowni sami dla siebie żądają wiele; Ludzie nie dający innym nic zawsze najwięcej wiedzą, że tamci to wiele biorą; Ci co nie chcą pracować mówią zawsze że ci inni to nieroby; Nieczystego serca szybko uwierzą, że inni na pewno to robią, bo jak nie mogą tego robić; O biednych starają się głośno ci, co z biednymi na chwilę nawet być nie chcą i wiele sami mają, bo ich kosztem; Mniej mówić – a więcej czynić miłosierdzie! Mu lud, podburzeni przez faryzeuszy dajemy się ponosić emocjom opinii. To nęci nasze serce. Bo kogoś złapano. Ktoś jest gorszy. I jak mówią specjaliści: to zawsze dobrze się sprzedaje. Ludzki grzech. Kamienowanie. Bo dzisiaj świat chce kogoś pochwycić. Po co? By kogoś uratować – to zdrowa krytyka z miłością i niech będzie dla poprawy innych ale czy raczej dziś nie chodzi, by dokopać, osłabić  i zniszczyć –  nawet jak zgrzeszył. Bóg akurat tak tego nie widzi.
My lud – chrześcijański – szybko dziś sądzimy. Ludzie kupują to grzebanie w brudach i polowanie na czarownice. I serce wtedy jest twarde a wobec Boga wstydliwe. ucieka od Niego. Gdyż  to raczej my przypisujemy innym własne wady i przywary. Psychologia powie o zasadzie projekcji. Patrzysz na siebie – mówiąc o innych wrzucać swoje kolory, wartości i błędy. Obłuda, często półprawda o nas nie pozwala nam żyć prawdą o innych. Zawsze można się czyimś kosztem podbudować niż zmienić. A Bóg ma czystą miłość do człowieka. Wybacza zawsze: I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz. Jeśli nie – to wtedy człowiek wtedy raczej ze wstydem znika. I serca nie zmienia. Raczej odejdzie od Jezusa. I będzie Mu Jezus mówiący: nie grzesz! przeszkadzał. I my to dziś mamy. Wyrzucić Jezusa. Religię i wszystko wolno w imię dobra, wolności, przyjemności.
Wszyscy odeszli. Nawet Apostołowie okazali się grzeszni i niesprawiedliwi. Został Jezus. Ja patrzę na pontyfikat papieża Franciszka z nadzieją. Duch św. Franciszka: I czytanie – Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie; Ludzie bogobojni się cieszą, szakale na razie nie wyją a strusie nie uciekają i nie chowają głowy w piasek. Wszyscy czekają. Mają nadzieję. By dzięki jego nauczaniu i działaniom,: Lud ten, który  utworzyłem –  [mówi Bóg,] opowiadać będzie moją chwałę. Zaurocznie minie. Jak w miłości. Oby papież nie był chwilowym idolem tłumów, ale ojcem – Ojcem Franciszkiem dzisiejszej wspólnoty Kościoła. By zmienić nie tylko często fałszywy obraz Kościoła, bo pojawił się publiczny grzech, ale i zmienić nasze serca, bo to też nie będzie proste i łatwe, zwłaszcza dla tych swoich, którzy szybko kamienują. Bo takie czasy i tak nas nauczono. A dziś człowiek zmienny jest…
A przy okazji: Kogo ostatnio wydaliśmy w dobrej wierze na kamienowanie? Ćwicząc mówienie o bliźnich poćwiczmy patrzenie w lustro. Widzisz tak naprawdę siebie. I z ducha św. Franciszka miejmy wiele wolności wewnętrznej (od plotek, uprzedzeń, ran) i wiele dlatego radości serca! Franciszkańskie : „Pokój i dobro!” Zawsze niech nam towarzyszy. A nie tylko „pókim dobry” po spowiedzi do świąt. Smacznego obiadu – to tak za papieżem Franciszkiem. Ale u nas franciszkańska radość to nie nowość.




promujemy

Promujemy

współpracujemy

Dziękujemy

współpracujemy także z...