Łatwiej biec szybko przez jedną minutę, niż przez cały dzień maszerować równym krokiem. Niejeden okręt, który zdołał stawić czoło burzy, poszedł na dno w portowej zatoce z kadłubem przeżartym przez rdzę. Wielu potrafi wytrwać w godzinę próby, ale zatraca się w spokojnych czasach.

Jak tam Wielki Post? W czasach może dla ludzi wiary i sumienia coraz bardziej niespokojnych…. I gdzie wokół nas i w nas nawet w Wielkim Poście dążenia są często przyziemne, bogiem – brzuch, a chwała – w tym, czego winniśmy się wstydzić. Gdzie towarzysze Jezusa wydaje się, że snem są zmorzeni. życiowo bądź fizycznie  w kościele po całym tygodniu pracy i obowiązków. I za chwile wybudzi nas Komunia, dzwonki ołtarzowe bądź czyjś kaszel. Gdzie w świecie, tak w nas zaszczepiono, powoli trudno znaleźć przykład i wzór dobra do naśladowania, bo kto ma dziś dobrą opinię w dobrym świadectwie, w naszych oczach bo wszyscy mówią o wszystkich i wiedzą i tak swoje. Takie czasy, ale czasy takie, jacy chcą być ludzie…

Zostaje nam coś co zawsze było najważniejsze: słuchanie samego Jezusa. I coś co winno być zawsze: wiara na wzór Abrahama. Czas Wielkiego Postu to czas odnowy wiary każdego z nas, bo nasza Ojczyzna jest w niebie. I To ta rzeczywistość otwarcia na działanie Boga. Że jest i że działa w ten naszej rzeczywistości. Ofiara Abrahama i zawarte przymierze. I góra Tabor. Że tu jest coś więcej niż ludzki czynnik, magiczna materia, ludzkie widzenie. Że w tym porcie przy redzie czasem rdzewiejemy, zapominając o tym kim jesteśmy w wierze. I czasem przebiegniemy przez jakieś święto jedną minutę, zapominając, że mamy iść z Bogiem całe życie. A że czasy są jakie są i dzieje się co się dzieje, jakoś czasem siedliśmy przy tej drodze, jakoś zakotwiczyliśmy w życiu duchowym i teraz jakoś też pada słowo: odejście, którego wielu nie umie zrozumieć i widzieć dalej z bezpiecznego portu. Więc tylko jako Kościół – uczniowie – też często zakręceni prosimy: przejdź wśród nas, Panie abyśmy się nie bali i szli dalej ufnie. W roku wiary udziel nam silnej wiary i nadziei.