Był kiedyś piękny ptak, piękniejszy od innych. Potężny i swobodny, odznaczał się też wielką odwagą. Niczego się nie lękał, latał, gdzie tylko zechciał. Coraz bardziej był bardzo dumny ze swego okazałego upierzenia o jaskrawych barwach. Pewnego dnia ptak postanowił wyskubać sobie pióra, jedno po drugim, by wymościć piękne gniazdo, gdzie mógłby wygodnie i spokojnie spocząć. I teraz nie może już latać.

Dlaczego takie opowiadanie. Historia tego pięknego ptaka przypomina dzieje Kościoła i dzieje wiary każdego z nas.

Dziś urodziny Kościoła. Kościoła, którego we wspólnocie stanowią ludzie i Bóg – Duch Św.. Chodź od tych niby włączonych przez chrzest w Kościół swoich słyszy się z braku ducha i łaski: Bóg tak Kościół nie.

Garstka pierwszych świadków Jezusa ruszyła świat. Dzięki otrzymanemu Duchowi dokonała rzeczy niemożliwej. Dziś ten sam Duch jest potrzebny aby przynajmniej na nowo ewangelizacyjnie ruszyć Kościół, tę pobożną garstkę i każdego z nas.

Ruszyć sprawę Ewangelii w odwadze i świadectwie. Gdzieś tam na forum życia społecznego. Gdzieś w pracy w rozmowie. Na spotkaniu rodzinnym. Na ulicy. Przed telewizorem.

Mamy to samo co uczniowie w Wieczerniku. Ten sam lęk przed światem i tego samego Ducha dla odwagi. I poczucie garstki: co my możemy: samotność, choroba, starość, zagubienie.

Wygoda i lęk w wierze spowodowała że ten Kościół nie może latać. Kościół wrósł w ten świat. Świat wrósł Kościół. Traci piękne pióra na rzecz wygodnego gniazda.

Coraz liczniej zachwiane są proporcje: Nie miłość a prawo, nie zbawienie a ten świat, nie wiara a tradycja nie wspólnota a instytucja, nie mądrość a wiedza, nie ludzie a budynki nie zbawienie a pożytek społeczny nie ofiara a wygoda nie odwaga a lęk, nie nadzieja a niepokój piękne uroczystości bez ducha autentycznej jedności nie dobro a zło. Nie to co właściwe przykuwa uwagę masy chrześcijan.

Bycie chrześcijaninem stało się czymś wygodnym i łatwym.  Przecież jak ptak co chwila z wartości wiary, miłości i moralności wyjmuje się co róż coś pięknego. Tak że przestaliśmy latać i zadziwiać. Wszyscy z tej i tamtej strony ołtarza.

Może trzeba czasem coś powiedzieć odważnie wbrew innym. Może wyjść z zamkniętego wieczernika: stanąć z wiarą w domu, w szkole, w pracy, na ulicy, wyjść z ławki z tłumu by coś pokazać. A ciągle schowani w pięknym gnieździe swojego świata. Bo wierzę dla siebie, prywatnie, skrycie, w kościele.

Mamy zadziwiać świat pięknem serca życia i wiary. Każdy chce pięknego Kościoła ale liczymy że zrobią to za nas inni!

Mądrość Rozum Rada Męstwo Umiejętność Pobożność Bojaźń Boża 7 darów ducha. Mamy to wszystko

Więc życzmy sobie tylko odwagi by zmieniać tym świat by świat nie za bardzo zmienił nas. Bez naszej odwagi wiary nic się nie zmieni.

A zatem – Odwagi! Nie jesteś sam! Idziesz z Bogiem!