Zostaw to!; precz z łapami czy paluchami, NIE! – te rozkazy znamy od małego. Mogły one zostać boleśnie potwierdzone, gdy np. przez nieposłuszeństwo sparzyliśmy sobie palce.

A to miało w nas wyćwiczyć opanowanie, a zatem usiądź wygodnie, skup się i posłuchajmy dzisiejszej liturgii słowa z 26 Niedzieli Zwykłej o zazdrości i zgorszeniu. I pozwólmy sobie przybliżyć jeden z najbardziej bezpośrednich, wręcz szokujących fragmentów Ewangelii. Trzeba przyznać, że dziś zgorszenie staje się sposobem na życie, zdobycie sławy.
Łamanie norm, zasad, ustalonego porządku stanowi dziś tło kulturowe do tego co nazywamy GRZECHEM ZGORSZENIA a świat czasami tzw. normą, wolnością czy poprawnością. Pan Jezus ukazuje grzech zgorszenia przede wszystkim jako ZŁO, które uderza w „maluczkich”, deprawuje ich i wikła w sieci kłamstwa i grzechu.
Ewangelia św. Marka: „kto by się stał powodem grzechu jednego z tych małych, którzy wierzą… temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze”. Tu mamy wyjaśnienie, dlaczego tym większe i boleśniejsze zgorszenie idzie od ludzi, których powołanie, zajmowane stanowisko, czy powierzona funkcja stawiają jako świadków ŁADU i WARTOŚCI.
A dlaczego to w Ewangelii w zestawieniu z dzieckiem człowiek dojrzały ma być przykładem i wzorem dla dziecka, które uczy się życia z obserwacji? To już wiemy, świat nie chce wieszać sobie kamienia młyńskiego na szyi, a i ogrom zgorszeń jak się wydaje jest wielki. To dlatego radykalizm chrześcijan ma być tak wielki w tym świecie a ich troska o standardy moralne szczególnie ważna. Ale nie u innych, ale wobec siebie. Słyszymy: „jeśli twoja noga, twoje oko jest powodem do grzechu…” Tu jest kłopot, bo Jezus wzywa do walki ze złem w SOBIE a nie u innych. My natomiast zawsze widzimy to zło u innych, nie zastanawiając się nawet ile razy sami w różnych sytuacjach życia jesteśmy powodem zgorszenia, zdumienia i zagubienia innych. A wstąp był o opanowaniu, bo żadna duchowość nie może funkcjonować bez opanowania. Więc jakie uczucie miota dziś twoim sercem?