ORĘDZIE ARCYBISKUPA METROPOLITY GDAŃSKIEGO

SŁAWOJA LESZKA GŁÓDZIA
NA UROCZYSTOŚĆ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO 2009 ROKU

Pokój Wam! Dziś Kościół głosi wielką tajemnicę Zmartwychwstania Chrystusa Pana. Powraca do tamtego zbawczego wydarzenia, którego świadkiem była błogosławiona noc, w której się łączyło się niebo z ziemią? sprawy Boskie ze sprawami ludzkimi (Orędzie wielkanocne).
Stajemy przy opustoszałym grobie Chrystusa wraz z Marią Magdaleną, która pierwsza zobaczyła odsunięty grobowy kamień i z dwoma uczniami, których zaalarmowała wiadomością: „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono” (J 20, 13). Patrzymy wraz z nimi na rozrzucone bezładnie płótna grobowego całunu.
Od dwóch tysięcy lat ten pusty grób Chrystusa świadczy o zwycięstwie życia nad śmiercią. „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj: zmartwychwstał” (Łk 24, 5-6). Tak jak tamci, co ujrzeli pusty grób i uwierzyli, tak i my, ludzie XXI wieku, powtarzamy z wiarą za św. Pawłem Apostołem: „Chrystus powstawszy z martwych, już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy” (Rz 6, 9). Żyje pośród nas! Jest światłem na naszej drodze! Jest sensem naszej historii!
Chrystus Zmartwychwstał: „Byśmy stanęli. Na światło spojrzeli/ Byśmy wołaniem wielkim odetchnęli” (Ernest Bryll). Blaskiem tej światłości, która promieniuje od pustego grobu Chrystusa, „pierworodnego pośród umarłych” (Kol 1,18) rozświetlił przed ponad tysiącem lat naszą pomorską krainę św. Wojciech Biskup Męczennik, „prorok, świadek i sługa nadziei” (Jan Paweł II).
Jesteśmy dziedzicami tego odległego, apostolskiego siewu, który padł na glebę serc i sumień mieszkańców Pomorza Gdańskiego, i wzrastał w pochodzie wieków, pomimo tragicznych niekiedy wydarzeń. Dziś po raz pierwszy – jako wasz od niespełna roku Biskup – dzielę się z wami, Drodzy Diecezjanie, radością ze Zmartwychwstania Pańskiego, które – wiemy o tym – stanowi fundamentalną prawdę naszej wiary w Chrystusa: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,14).
2. Codzienne zmartwychpowstanie
Zmartwychwstanie naszego Pana jest dla nas, chrześcijan, niewyczerpanym źródłem nadziei. To przecież dzięki Niemu jesteśmy w stanie „kosztować mocy przyszłego wieku” (Hbr 6, 5). To do nas przychodzi Zmartwychwstały Pan. Pozdrawia nas: „Pokój wam”! (J 20, 26), mówi każdemu z nas: „Pójdź za mną” (J l, 43).
Daje nam przykład iż mamy zmartwychpowstawać każdego dnia: ku dobru, życiu, prawdzie, miłości. Przezwyciężać to wszystko, co w nas grzeszne, małe, słabe, ułomne.
Mamy za sobą dni Wielkiego Postu. Rekolekcje, pobożne praktyki, czasem podjęte sobie wyrzeczenia, udział w nabożeństwach Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żalach, spowiedź świętą, pojednanie z Bogiem i bliźnim, także – czasem bywa to trudne – z samym sobą: ze swymi lękami, kompleksami, wyrzutami sumienia.
W klimacie wielkopostnego wyciszenia, skupienia, refleksji, kierujemy nasz wzrok ku Chrystusowi, wędrowcowi po drogach świata i przestrzeniach człowieczego serca. I tak ja ci uczniowie, którzy spotkali Go na drodze do Emaus, mówimy: Mane nobiscum, Domine – Zostań z nami, Panie (Łk 24, 29).
W dniu Zmartwychwstania Pańskiego łączymy się w śpiewie: „Chrystus zmartwychwstań jest, nam na przykład dan jest, iż mamy zmartwychpowstać, z Panem Bogiem królować. Alleluja!”.
3. Prawdę mówić o Bogu
Bracia i Siostry!
Od grobu Jezusa, który stał się scenerią wydarzenia przekraczającego historię, biegły niegdyś także i inne słowa. Wypowiedzieli je jerozolimscy arcykapłani, którzy szybko zareagowali na wieść o opustoszałym grobie Ukrzyżowanego: „Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali (Mt 28,13). Słyszymy i dziś te słowa, także w naszej ojczyźnie. Słowa tych, którzy nie tylko odrzucili Jezusa, zatrzasnęli swoje serca na prawdę o Jego Zmartwychwstaniu i Bożym Synostwie, ale Go znienawidzili, wydali mu walkę.
Doświadczaliśmy w ojczyźnie naszej – wielu to jeszcze dobrze pamięta -rozpowiadania kłamstw o Chrystusie i Jego Kościele. Próbowano usunąć Boga i Jego prawa z życia narodu, rozpowiadać, że Jezus był co najwyżej religijnym przywódcą i reformatorem, że religia „to opium dla ludzi” Ustrzegliśmy wiary ojców w Zmartwychwstałego Króla Wieków.
Dziś, w świecie XXI wieku, ten sprzeciw przybiera swoiste formy. „Prawdziwym problemem w obecnej chwili dziejowej jest to, że Bóg znika z horyzontu ludzi oraz, że wraz z gaśnięciem pochodzącego od Boga światła ludzkość traci orientację, a niszczące skutki tego procesu coraz bardziej stają się widoczne.
4. Prawdę mówić o życiu
To z postaw, które nie akceptują Boga i Jego praw, wyrastają, często nagłaśniane i promowane, projekty regulacji prawnych, które skierowane są przeciw życiu i jego świętości, sprzeniewierzają się prawom Boga utrwalonym na tablicach Dekalogu i chrześcijańskim zasadom moralnym.
Święto Zmartwychwstania – to Święto – Proklamacji Życia. Kościół Zmartwychwstałego Pana głosi niezbywalną wartość życia – daru Bożej miłości. Tylko Bóg jest jego rządcą. Dlatego 25 marca br. dla ratowania zagrożonego ludzkiego życia, ustanowiłem pierwsze w historii naszej Archidiecezji Okno Życia przy Domu Samotnej Matki w Gdańsku-Matemblewie. Maryi Matce Chrystusa, Strażniczce powierzamy to dzieło, by otaczała swoją opieką wszystkich służących życiu i ochraniała każde zagrożone istnienie ludzkie.
W minionym systemie, którego ustawodawstwo ułatwiało w szerokim stopniu niszczenie kiełkującego życia, Kościół podjął pamiętną walkę w jego obronie. Kontynuował ją w latach III Rzeczypospolitej, gdy z kolei trzeba było stawiać tamę projektom liberalnych rozwiązań.
Tamta batalia w obronie życia wydała dobre owoce, ukształtowała wiele rozchybotanych sumień, zapobiegła niejednemu nieszczęściu. Trzeba ją kontynuować. Trwa przecież presja różnych środowisk, aby zliberalizować – pozostawiające wiele do życzenia – ustawodawstwo dotyczącego zagadnień życia poczętego i eutanazji. Właśnie teraz, kiedy śpiewamy radosne Alleluja, głoszące zwycięstwa życia nad śmiercią, niech będą pozdrowieni ci wszyscy, którzy angażują się w obronę poczętego życia, wśród nich lekarze wierni przysiędze Hipokratesa – słudzy życia, a nie słudzy śmierci. Ta przysięga – sformułowana jeszcze w czasach starożytnych – tożsama jest z Bożym prawem.
5. Wiara ponad ideologią, polityką, komercją
Bracia i Siostry!
Mówimy nasze zdecydowane: nie projektom wprowadzenia w naszym kraju prawa do eutanazji. Prawo takie, już uchwalono w niektórych europejskich krajach. Jest sprzeczne z nauką Kościoła o godności, nienaruszalności, świętości ludzkiego życia od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Polsce niepotrzebna jest publiczna debata o eutanazji, do propagowania cywilizacji śmierci i oswajania z nią sumień ludzkich. Nie dyskutuje się nad prawami moralnymi, nad tym, co wielkie i święte, usankcjonowane przez Boga. To nie człowiek powiedział drugiemu człowiekowi: „Nie zabijaj”. To nakazał Bóg człowiekowi – pośród przykazań Dekalogu. Przykazanie: „Nie zabijaj” stanowi normę sumienia, zasadę człowieczeństwa – czytelną, jednoznaczną. Ta zasada dotyczy aborcji, metody in vitro, eutanazji. Człowiek nie jest twórcą życia! Jest nim Bóg.
Tego lekceważenia Bożych praw i ugruntowanych zasad moralnych nie przynosi w przestrzeń ojczyzny tylko wiatr, który wieje od liberalnych, przenikniętych duchem relatywizmu wspólnot. Na forum polskiego życia publicznego stawiają ją konkretni ludzie, reprezentanci ugrupowań parlamentarnych. Wiara jest ponad ideologią, polityką, komercją. Autentyzm to spójność wiary i życia. „Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi (Mt 5, 37) – bez światłocienia, bez kłaniania się okolicznościom, modyfikowania swoich poglądów pod kątem pozyskiwania zwolenników i sukcesu w medialnych sondażach. Niech to: „Tak” – dla zasad wiary, dla norm sumienia, potrafi być silniejsze niż wymóg dyscypliny partyjnej, gdy przychodzi taka potrzeba. Chrześcijanie w tym, co czynią – także na forum publicznym i obywatelskim – mają być sługami sprawiedliwości i prawdy.
6. Nasze Westerplatte z Janem Pawłem II
Umiłowani w Zmartwychwstałym Panu!
Zbliża się 30 rocznica pamiętnej pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II do Ojczyzny w czerwcu 1979 roku, która rozpoczęła nowy czas w dziejach Ojczyzny. Niebawem ogarnął ją wicher wolności i solidarności. Jego źródło biło tu, na Pomorzu, w tej wielkiej wspólnocie polskiej pracy. Ojciec Święty przybył wtedy do nas z posłaniem nadziei: „Aby Chrystus nie przestał być dla nas otwartą księgą życia na przyszłość. Na nasze polskie jutro” (Warszawa, Plac Zwycięstwa, 2 czerwca 1979).
Dziś, kiedy radujemy się ze Zmartwychwstania Pańskiego, zapytajmy siebie czy nie uroniliśmy niczego z dziedzictwa wiary, przenosząc je przez próg XX wieku? Czy nasze chrześcijaństwo nie skarlało, nie zarosło chwastem nowych przywar? Czy obroniliśmy do końca nasze Westerplatte przed agresją nowych ideologii, form życia, trendów kulturowych, spychających w cień to, co święte, wielkie, nasze? Odpowiedzmy na nie, szczególnie teraz, w dniach przeżywania misterium Śmierci i Zmartwychwstania naszego Pana. Przyjdźmy z nimi na uroczystość konsekracji nowej świątyni na gdańskiej Zaspie, w dniu 2 maja 2009 r. z udziałem znamienitego Gościa, Jego Eminencji Kardynała Tarcisio Bertone SDB, Sekretarza Stanu Stolicy Apostolskiej.
7. O godność pracy nieustannie zabiegać
Świątynia ta, wzniesiona na Bożą chwałę, pw. Opatrzności Bożej, będzie także przywoływać pamięć o gdańskich godzinach Ojca Świętego Jana Pawła II, o tamtych pamiętnych słowach wypowiedzianych od ołtarza, by „życie ludzkie przez pracę uczynić bardziej ludzkim, bardziej godnym człowieka” (Jan Paweł II, Gdańsk-Zaspa, 12 VI 1987).
Dziś znowu problemy polskiej pracy stają na porządku dnia. Społeczne skutki nadciągającego kryzysu poczynają dotykać wiele środowisk. W Gdańsku nakładają się na to trudne, a w ostatnich dniach znów boleśnie się komplikujące problemy gdańskich i gdyńskich stoczniowców.
Niech czas Świąt Wielkanocnych napełnia nas otuchą, ku odważnej refleksji nad tym trudnym problemem. Warto sobie uświadomić, że kryzys, którego doświadczamy w wymiarze gospodarczym, jest pochodną kryzysu etyki w relacjach między pracą, własnością, kapitałem – sferą bankowości…
8. Idźmy drogami Pana
Bracia i Siostry!
Na ten święty czas Zmartwychwstania Pańskiego kieruje do was, Umiłowani Diecezjanie, serdeczne, z serca płynąc życzenia.
Doświadczajcie obecności Zmartwychwstałego w życiu waszych rodzin, we wspólnotach pracy, nauki, służby, na lądzie i na morzu…
Spotykajcie Go na waszych drogach i powtarzajcie, tu, na pomorskiej ziemi, tamte dawne słowa Jego uczniów podążających późną godziną dnia do Emaus: „Zostań, z nami Panie”(Łk 24, 29). Przeżywajcie ten czas spotkania ze Zmartwychwstałym: w Eucharystii, w Słowie, które płynie z życia Boga i prowadzi ku Niemu życie człowieka.
Pozdrawiam wszystkich, którzy idą drogami Pana: Alleluja!
Pozdrawiam tych, którzy stoją na tych dróg poboczu: „Wstańcie, chodźmy”(por Mk 14, 42).
Życzę głębokiego, autentycznego przeżywania tych błogosławionych dni w duchu wiary i łączności ze Zmartwychwstałym Panem. Otworzenia się na Chrystusa Obecnego, który idzie z Kościołem, jest źródłem naszej nadziei, optymizmu, radości.
Tych Bożych inspiracji płynących od Zmartwychwstałego Pana potrzebuje także nasza Ojczyzna, aby się nie pogubiła na drogach historii, nie uległa różnorakim pokusom i mirażom, potrafiła uszanować dar wolności, który tak drogo nas kosztował.
Życzę gorąco, aby umilkły w Polsce waśnie, aby przeważyło poczucie dobra wspólnego. Przecież wszyscy, rządzący i rządzeni, jesteśmy odpowiedzialni za wspólne dzieło sprawiedliwości, miłości społecznej, szacunku dla drugiego człowieka, zrozumienia jego potrzeb praw i obowiązków.
Błogosławieństwa Chrystusa Zmartwychwstałego życzę szczególnie polskim rodzinom, które kształtują w duchu wiary i tradycji ojczystych tych, którzy „doznają radości poranka” – młode pokolenie Polaków.
Niech Zmartwychwstały Pan króluje w domu naszej Ojczyzny.
Idźmy z radością na spotkanie Pana! Alleluja!
Na ta drogę z serca Wam błogosławię. W Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Alleluja!